Gdybym miała opowiedzieć o swoim życiu przed chorobą to byłaby to krótka opowieść. Po moim pierwszym zachorowaniu nie tyle nie wiem od czego zacząć, ale nie wiem, kiedy skończyć. Zacznijmy od faktów. Urodziłam się i mieszkam w Warszawie. Na raka piersi zachorowałam w 2009 roku. Miałam wtedy 38 lat. A wiadomość o chorobie spadła na mnie, jak grom z jasnego nieba. Nie dlatego, że uważałam się za kogoś szczególnego, kogo omija całe zło tego świata, ale ponieważ się badałam, dbałam o swoje zdrowie, dietę i dpowiedni styl życia. Chociaż może było w nim zbyt dużo stresu i pracy, a zbyt mało uwagi dla samej siebie. Po diagnozie i opłakaniu tego, co wraz z nią mogę stracić (nie przyszło mi wówczas do głowy, jak wiele mogę jeszcze zyskać) nadszedł czas na działanie. Operacja, chemioterapia, radioterapia, a na koniec hormonoterapia. Osiem lat później, w 2017 roku, gdy wydawało mi się, że udało mi się zapomnieć o całym tym koszmarze związanym z nowotworem, nastąpił nawrót choroby. Przerzuty do płuc, węzłów chłonnych śródpiersia i szyi. I kolejne starcie z chemią, a potem z jej bardzo nieprzyjemnymi skutkami. Nauczona jednak doświadczeniem pierwszego zachorowania, na myślenie o leczeniu poświęciłam tyle czasu, ile było to konieczne, a resztę czasu zagospodarowałam tak, aby wyciągnąć dla siebie jak najwięcej. Bo kiedy zajrzałam wewnątrz siebie znalazłam tam wiele talentów, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Zaczęłam realizować marzenia, pokonywać własne granice, robić rzeczy szalone, a czasem prawie niemożliwe. Zaczęłam biegać, przebiegłam kilka półmaratonów, w tym górski, skończyłam studia podyplomowe, postanowiłam całkowicie przekwalifikować się zawodowo. Zbieram zioła, szyję, tworzę, przerabiam meble, hoduję kwiaty, gotuję i czytam książki. Adoptowałam piękną sunię husky na wspólne spacery, na radości i smutki. Obie jesteśmy po przejściach - ona też miała raka. Zrywam ze stereotypem osoby przewlekle chorej. Planuję, wybiegam w przyszłość i dostosowuję rzeczywistość do własnych wytycznych. Choć oczywiście nie zawsze jest tak pięknie i kolorowo. Są dni, gdy dopada mnie widmo kolejnego nawrotu i strach. Nie przed śmiercią, ale przed zostawieniem tutaj moich bliskich. Póki co jednak uczepiłam się życia i korzystam ze wszystkich jego barw.